| MC1- Arnhemse Mixed Hockey Club Upward MC1 : 1 - 2 | |
| Upward MC1-EHVMC1: 2-1 Het beloofde een mooie dag te worden deze twaalfde april. Ik werd vijftig jaar. Pap, zo vertelden mijn kinderen, je bent op de hleft. Zou ik honderd worden? Na een goed ontbijt met prachtige kado's werd het tijd voor de reis naar Arnhem. Daar moesten we tegen onze Angstgaegner Upward aantreden. Ze hebben zoals u weet een blauw veld; het olympisch veld. Naast dat blauwe veld ligt nu een nieuw veld; het WK-veld. Het is groen en vreselijk zacht. Als ik er op had moeten spelen was ik gegarandeerd door mn enkel gegaan. Gelukkig ben ik dus vjftig en hoefde er niet op te spelen. De meiden zijn jonger, behendiger, elastischer en lichter; dus geen probleem. Na een voor ons doen iets te korte warming up begonnen we de wedstrijd. Ondanks de beste bedoelingen en een goede trainingsweek konden we ons spel niet spelen. De passes kwamen te laat en dus niet zuiver en de aananmes waren vaak net niet vo,ldoende voor een goede vervolgactie. De wedstrijd kreeg een merkwaardig karakter. De eerste helft was wel voor ons. Uiteindlijk kon Lotte de score openen door op een mooie scoop van Cris te lopen en met haar geweldige snelheid Upward het nakijken te geven. Met nog wat kansen hadden we kunnen en willen uitlopen, maar we bleven steken bij een een nul voorsprong in de rust. Soms biedt de rust een positieve ommekeer en soms niet. Deze keer ging het fout. Al snel in de tweede helft liepen we tegen de een een aan. Dit bleek een mentale klap te zijn waar we geen antwoord op hadden. Het spel werd helaas slechter en slechter totdat we ook nog eens een strafbal tegen kregen. Upward benutte deze gemakkelijk. We probeerden het wel, maar niets leek te lukken. Wat er dan gebeurt in de hoofden van een hockeyer wist Jasmijn Timmers mij onbewust uit te leggen. Ze vertelde mi later dat ze steeds dacht (ze speelde in de voorhoede) als ik nou de bal krijg ga ik scoren. Aan de ene kant natuurlijk goed en tegelijkertijd ook weer niet. Want wat wil je in je eentje tegen elf spelers van Upward. En laat nou dat, als ik goed gekeken heb, ook de mindset zijn geweest van de anderen in het veld. Veel lopen met de bal, te laat passen of zelfs helemaal niet, de tegenstander over de forehand proberen te passeren en dus uiteindelijk balverlies te lijden. Het was een heroisch gevecht zo vond de scheidsrechter aan het einde van de wedstrijd. We gingen dus uiteindelijk zwaar ontevreden van het veld af. In de kleedkamers hebben de meiden met elkaar gesproken. Wat willen wij, wat kunnen wij en wat moeten we daarvoor doen!? Na een half uur kwamen de meiden boven water en hadden een verrassing voor me! Geweldig! Een gouden coach stick en een mok voor de Abraham. Mijn stemming werd daardoor ongebogen en mijn glimlach kwam terug. Op de terugweg was de stemming prima. Dat is mooi bij deze meiden. Even balen en dan doorgaan met leven. Zelf heb ik er vaak wat langer last van en ben alweer bezig met plannen voor de komende week. We hebben nog drie wedstrijden te gaan met op paasmaandag en pinkstermaandag een prachtig en bijzonder uitje naar Groningen en MOP voor deelname aan de C-talenten cup van de KNHB. Daar mogen we het opnemen tegen de andere toppers uit de andere topklassen van Nederland. Het is een beloning voor alweer bijna een seizoen lang drie keer per week trainen. Het is bijzonder. Iets wat je niet elk seizoen meemaakt. De weg naar de top gaat vis pieken en dalen. Je maakt prachtige momenten mee en ook monder prachtige. Op die mooie momenten geniet de coach. Op die mindere momenten vraagt de coach zich af: wat kan ik beter doen, wat kan ik anders doen. D komende week zal het leren. Laatst aangepast door:Rob Timmers om : 12-4-2014 22:51:45 |
|
Hoofdsponsor
Shirtsponsoren
Sponsoren
