Heel lang geleden, toen er ook nog wel eens op gras gehockeyd werd, zat een jongenselftal al een paar weken zonder coach. Er was wel een schema gemaakt van wisselende ouders, maar dat werkte niet en als voorzitter van de jeugdcommissie pakte ik mijn verantwoordelijkheid. Mijn debuut was uit bij Haackey, ik weet het nog goed. Van de trainer had ik de ideale opstelling gekregen en het ging eigenlijk best lekker. De jongens werkten hard, het veld was mooi nat en de scheidsrechters floten uitstekend. Er was alleen één jongen bij die consequent niet luisterde als ik zijn naam riep en dat leidde tot de volgende, hilarische situatie na afloop (de namen zijn verzonnen, voor de rest is alles waar): ‘Hoorde je me niet, Pepijn?’ ‘Ik heet Merijn, meneer.’
terug naar vorige scherm |
